pięć: uczucia vs słabość

{goo goo dolls – long way down}

Życie to ciągła walka, a żeby walczyć trzeba mieć siłę, armię nieustraszonych żołnierzy i plan B tak na wszelki wypadek. Trzeba mieć jakieś rezerwy armii, by w razie niepowodzenia głównych sił nie ponieść sromotnej klęski.

Czasami mam wrażenie, że moje rezerwy są na wyczerpaniu i że bardzo blisko mi do przegrania nie tylko bitwy, ale również całej wojny. Bo moi przeciwnicy niedość, że są dobrymi strategami to jeszcze przeważają w liczbie żołnierzy oraz dysponują lepszą bronią.

Prawda jest brutalna: potrzebuję sprzymierzeńców, bo jestem tylko zwykłym szeregowym z przestrzeloną klatką piersiową i z błotem na policzkach.

Richard miał więc rację, wszyscy kogoś potrzebują, nawet ja.

Zwłaszcza ja.

Ale im ktoś próbuje być bliżej mnie, tym bardziej się w sobie zamykam. Jestem trochę jak wyrzucony w lesie pies – bardzo nieufny i bardzo wystraszony. W dodatku jakaś cząstka mnie pragnie być wolnym strzelcem, od nikogo niezależnym, liczącym tylko na siebie.

Bo kochać, potrzebować kogoś znaczy być słabym.

Potrzebuję Karl, więcej słabości nie zniosę.

Edit: życie to nie tylko ciągła walka, ale również wieczne sprzeczności.

Chciałabym, aby mój mózg przestał myśleć, aby wrócił do tej wegetacji, pustki sprzed kilku miesięcy, kiedy tylko i wyłącznie oddychałam, będąc obojętna na wszystko.

Ale muszę żyć, walczyć.  Dla Karla, dla cioci, dla wujka. Dla siebie.

Muszę walczyć, by kiedyś móc stanąć twarzą w twarz z Ralfem i powiedzieć mu jak bardzo go nienawidzę.

- Iris, obiad. – Ciocia Petra wsadza głowę do mojego pokoju, rozpromieniona jak rzadko kiedy. Dawno nie widziałam jej takiej radosnej, z błyszczącymi oczami, z uśmiechem na pół twarzy. Właściwie odkąd się tutaj wprowadziłam ciocia jest raczej mocno zaniepokojona i przygnębiona, przytłoczona własną żałobą oraz moim wycofaniem.

Moja iluzja działa, ciocia zaczyna wierzyć w to, że wygrałam z depresyjnymi i destrukcyjnymi myślami.

Nie jestem głodna, ale posłusznie  wędruję do jadalni. Jak zawsze po szkole jestem w parszywym nastroju, dobita kontaktami z ludźmi. Bez apetytu rozgrzebuję makaron z brokułami i sosem śmietankowym. To zdecydowanie jeden z moich gorszych dni, ale ciocia nawet tego nie zauważa. Zaabsorbowana zbliżającym się urlopem, opowiada mi o Villard-Reculas, o francuskich Alpach i mentalności mieszkańców tego małego miasteczka. Ze wszystkich sił staram się uczepić się słodkiej paplaniny cioci, zakotwiczyć się w jej wizjach miłego weekendu i nie myśleć o pustej sypialni kuszącej samotnością i chwilą depresyjnego płaczu.

Później przychodzi wujek, całuje ciocię w policzek, klepie mnie w ramię. Jego chabrowe tęczówki są znacznie spokojniejsze niż oczy cioci, ale też mają w sobie ślad radości i od dawna wyczekiwanej beztroski.

Czy oni myślą, że wreszcie możemy w trójkę stworzyć ładny, spójny, rodzinny obrazek? Czy oni nie wiedzą, że jestem tylko puzzlem, który nigdzie nie pasuje?

- Jak tam w szkole? – Wuj Tim siada przy stole, naprzeciwko mnie z talerzem odgrzanego makaronu. Ciocia idzie w tym czasie do kuchni zaparzyć kawę.

- Jak zwykle. – Odpowiadam bez entuzjazmu, obojętnie wzruszając ramionami.

Wujek uśmiecha się smutno, niepokój przysłania jego spojrzenie.

- Wszystko w porządku?

- Jasne. Po prostu jestem trochę zmęczona.

- Czyżby?

Kiwam gorliwie głową, beznamiętnie miętosząc w palcach brzeg obrusu.

- Zapowiadają piękną pogodę we Francji. – Ciocia wraca do jadalni, niosąc na tacy filiżanki, cukierniczkę i dzbanuszek z mlekiem. Pomagam jej rozstawić na stole porcelanę, nieco rozbudzając się aromatycznym zapachem ciemnej cieczy. Jest lżej, gdy można zatopić usta w mocnej, niedosłodzonej kawie.

- Fantastycznie. Sam raz, by pospacerować trochę po górach.

- I poopalać się nad tym jeziorkiem, pamiętasz je?

- Bardziej pamiętam kijanki złowione tam przez małych Müllerów i wrzucone później do mojego drinka.

- Och, Tim, to były niezapomniane wakacje.

- Te też takie będą, obiecuję.

- Nie chcę jechać do Francji – odzywam się nagle, nieśmiało podnosząc wzrok z nad filiżanki. – Mogę zostać?

Ciocia otwiera szeroko oczy, zdziwiona i zaniepokojona. Zmarszczki na jej twarzy pogłębiają się.

- Ależ kochanie…

- Petra, spokojnie. Dajmy jej dokończyć. – Wujek łapie ciocię za dłoń, jednocześnie rzucając mi łagodne spojrzenie.

Jest wsparciem dla nas obu.

Przygryzam delikatnie wargę, spuszczając wzrok na palce wciąż bawiące się obrusem.

- Nie czuję się na siłach, by jechać tak daleko. Chyba nie dam rady. Ale jedźcie sami.

- Nie możesz zostać sama.

- A z Karlem?

- Kochanie, to przecież Francja, jesteś pewna, że nie chcesz jechać?

- Tak.

- Pomyślimy nad tym. – Wujek kończy temat i gładko przechodzi do omawiania jakiś swoich służbowych spraw.

Kończę kawę i zamykam się w swoim pokoju. Włączam wieżę, głos Jamesa Arthura cicho rozchodzi się po pomieszczeniu. Jest mi źle i niewygodnie, zwyczajnie po ludzku smutno.

Tęsknię, choć wiem, że nie powinnam. Bo tęsknota złamie mnie jeszcze bardziej, przysporzy kolejną rysę na szklanym, wystarczająco już popękanym sercu. Ale nie umiem nie tęsknić, kiedy tak bardzo brakuje mi ciepła matczynych ramion, jej delikatnego głosu nucącego kołysanki. Kiedy nie mogę przypomnieć sobie jej zapachu ani wyobrazić barwy jej oczu, gdy jako czterolatka, coś przeskrobałam.

Tęsknię, kochając. Kocham, tęskniąc.

I przeklinam dzień, w którym ten bydlak mi ją zabrał.

Łzy i tęsknota to słabość, uczucia to słabość. A ja chcę być silna i dzielna, gotowa stawić czoło okrucieństwom świata.

Albo po prostu zniknąć i nie musieć patrzeć na to wszystko, na te ciągłe walki i cierpienia.

Ktoś chyba puka do drzwi, a przynajmniej tak mi się wydaje. Nie mija sekunda, a głowa cioci zagląda do mojego pokoju.

- Skarbie, masz gościa. – Mówi łagodnie, z ekscytacją i strachem w głosie.

A potem pojawia się on.

Richard Freitag.

I zaczynam podzielać strach cioci.

****

jest rozdział, jest. A Morgenstern bardzo konsekwetnie rozwala mój światopogląd, niefajnie.