dwa: iluzja

{adam lambert – whataya want from me(acoustic)}

Monachium się budzi, otrząsa się z mlecznobiałych mgieł. Idę jeszcze pustą ulicą, oddycham spokojem miasta. Bez ludzi jest tutaj całkiem inaczej, bezpiecznej. Przez kwadrans mogę czuć się swobodnie i lekko, czuć się tak, jakby ktoś zdjął z moich ramion okropny balast, jakby skasował moją przeszłość.

Jakby była tylko Augustinerstrasse i górująca nad nią Frauenkirche. I moje serce z chwilowo zabliźnionymi ranami, pozornie zdrowe i normalne.

Siadam na ławce niedaleko katedry i wpatruję się w potężny budynek. Myśli milkną, Monachium koi ciszą; tylko kilka skrzeczących wron lata koło Frauenkirche.

Marzę, by czas zatrzymał się na dłuższą chwilę, by ofiarował mi jeszcze kilka minut złudnego spokoju. Bo jest pięknie, gdy dusza nie przypomina burzowego morza, gdy nie ma fal wściekle toczących pianę i łódek rozkołysanych na boki, lękających się o swoją przyszłość.

Zamykam oczy i czując delikatny powiew wiatru na twarzy, próbuję odzyskać wewnętrzną równowagę. Przez sekundę jest okay, ale potem i tak wracają smutne zawodzenia matki i świński śmiech Ralfa; przeszłość z głośnym łoskotem dobija się do drzwi umysłu.

Zrywam się z ławki i ruszam dalej. Obserwuję miasto, ludzi wylewających się na ulicę, śpieszących po ciepłe bułki. Monachijska rutyna pomaga mi wyrównać oddech, uspokoić puls.

Dziewięć miesięcy, a ból nadal rozsadza czaszkę, buduje mur wokół mojego serca. Dziewięć miesięcy, w ciągu których udało mi się stworzyć jakieś pozory normalności, wrócić do życia. Dziewięć miesięcy, w ciągu których pokazałam, że jestem silniejsza niż przypuszczali inni, niż jest to w rzeczywistości. I może za dużo sił włożyłam w budowanie iluzji, ale inaczej nie mogłam postąpić.

Przynajmniej ciocia i wujek nie są już tak bardzo zdesperowani i przerażeni, powoli zaczynają mi ufać.

A Karl jest kimś więcej niż zgubionym kuzynem, jest prawdziwym przyjacielem, przyjacielem gotowym przybiec mi z pomocą, przyjacielem, który łapie mnie, gdy się potykam, przyjacielem, który jest ze mną w dobre i złe dni. Tylko ja, ta wiecznie zamknięta, odgrodzona od wszystkich ja, nie potrafię tego docenić i w pełni się przed nim otworzyć. Bo już nieraz widziałam jakie rany mogą zadawać najbliżsi, jak mocno mogą kogoś skrzywdzić, jak potrafią złamać i zamienić serce innego w pył.

Zresztą Karl już raz poturbował moją duszę, zniknął nagle i niespodziewanie, bez pożegnania. Być może to irracjonalne, ale boję się, że znowu tak będzie, że on ode mnie ucieknie, zostawi mnie samą z przygniatającymi problemami. Że zostanę sama, bez cienia zrozumienia. Bo tylko Karl mnie rozumie, nawet jeśli nic nie mówię, nie zwierzam się z wewnętrznego złamania. Bo jego oczy widzą więcej niż oczy innych.

Bez Karla będę nikim, Karl jest moją podporą, jedyną osobą, której wierzę, że życie jeszcze może mnie pozytywnie zaskoczyć.

Nie wiem, co by było ze mną, gdyby Geiger nie wrócił, gdyby nie zaczął zabierać mnie na spacery po Monachium i grać ze mną w Diablo II – w naszą ulubioną grę z dzieciństwa. Geiger ofiarował mi tlącą się iskierkę, którą uczę się pielęgnować.

I Żyję. Nie wegetuję, lecz żyję, choć na najniższych obrotach. I stwarzam pozory, karmię wszystkich iluzją.

A w nocy po cichutku płaczę w poduszkę wyrwana własnym krzykiem z sennego koszmaru.

Zegar na ratuszu wybija dziesiątą, za piętnaście minut przyjedzie Geiger. Uśmiecham się nieznacznie, a właściwie uśmiechają się tylko moje usta i ruszam w stronę dworca, ciesząc się nadchodzącym weekendem, który spędzę w towarzystwie kuzyna.

Dworzec jak zwykle jest zatłoczony. Źle mi w tym tłumie, wśród tylu obcych twarzy. Zatrzymuję się z dala od zgiełku i obserwuję wtaczające się na stacje pociągi. Przerażające jest to miejsce, przerażająca jest samotność wśród tłumu. Niech Karl już przyjedzie, proszę, i obroni mnie przed kamiennymi spojrzeniami, obcymi twarzami, oczami skrywającymi zło.

Jeszcze dwie minuty.

Ze strachu zaczyna mi się kręcić w głowie. Brakuje mi tlenu, z trudem utrzymuję się na drżących nogach. Czuję jak żołądek podchodzi mi do gardła. Ludzie zmieniają się w kolorową plamę nieco falującą przy brzegach. Kakofonia dźwięków narasta z każdą sekundą, zadając mi niemalże fizyczny ból. Zagryzam mocno wargę, metaliczny posmak krwi miesza się z ohydnym smakiem strachu. Nie wiem, co się dzieje, tracę nad wszystkim kontrolę.

Zamykam oczy i kucam obok kosza na śmieci. Chcę przeczekać, wygonić z siebie irracjonalny strach.

Nie mam pojęcia, ile tak trwam w tym dziwnym stanie, ale w końcu odnajduje mnie Karl. Chłopak podnosi mnie z ziemi i z niepokojem wpatruje się w moją twarz. Przylegam do niego mocno, szukając w jego uścisku odwagi i poczucia bezpieczeństwa. Karl jest zaskoczony moją reakcją, doskonale wie, że nie cierpię, gdy ktoś przekracza moją przestrzeń osobistą – tylko dwa razy pozwoliłam mu się przytulić i to dziewięć miesięcy temu, podczas naszego pierwszego spotkania po latach „nieznania się”.

- Iris, co się dzieje? – Geiger delikatnie gładzi mnie po plecach, a ja wybucham płaczem. Nie obchodzi mnie, że jesteśmy na dworcu wśród złego tłumu, obchodzi mnie jedynie to, że w jakiś sposób niszczę Karla, zabijam jego radość, beztroskę, młodzieńczą nadzieję. Każda jego wizyta w Monachium jest dla niego wyrwaniem się z idealnie poukładanego świata i przeniesienie się na kilka chwil do brutalnej rzeczywistości, gdzie ludzie nie radzą sobie z rozpaczą, gdzie przygniata ich życie. Każde spotkanie ze mną wywiera w nim na pierwszy rzut oka niewidzialne, ale trwałe zmiany. Karl nie jest już tym samym chłopakiem, co dziewięć miesięcy temu. Dorósł, zderzył się z tą złą stroną życia, poznał bezbronne istoty bez siły walki.

Ja go zmusiłam do tego wszystkiego, ja i moje egoistyczne pobudki. Psuję jego naiwne serduszko, niszczę go.

Co mówiła o nim Rita? Że zakochała się w jego niezdarności i nieporadności? Że poruszyło ją jego dziecinnie naiwne acz radosne spojrzenie? Że był kochany i słodki, trochę jakby niedoświadczony przez życie? Ha, ten Karl to przeszłość, teraz po jego dawnym „ja” zostały tylko okruchy, przebłyski.

Odsuwam się od niego i grzbietem dłoni ocieram łzy.

- Nie wiem. Wystraszyłam się. – Mówię cicho, z trwogą w drżącym głosie. – Zakręciło mi się w głowie i w ogóle. Przepraszam.

Blondyn mierzy mnie uważnym spojrzeniem. Jego twarz jest poważna.

- Ale już wszystko w porządku?

Kiwam energicznie głową i zaczynam iść w stronę wyjścia. Chłopak podąża za mną, dziwnie zamyślony. Na chwilę zapomina o obersdorfskim świecie i dostosowuje się do szarości życia, do moich dziwnych stanów i zachowań. Do kruchości mojego świata.

Siedzimy w moim pokoju. Karl szuka w nternecie jakiegoś ciekawego filmu, a ja bezwiednie kartkuję dzisiejszy Der Spiegel. Za oknem chmury przysłoniły późnopopołudniowe niebo, deszcz cicho bębni o parapet. Geiger odkłada na bok laptopa, wstaje z krzesła i zamyka okno. Jego ruchy są dziwnie nerwowe, trochę jakby coś go niepokoiło, jakby jakieś niespokojne myśli zaprzątały jego głowę. Ale nic nie mówi. Bierze komputer do ręki i sadowi się na łóżku obok mnie. Włącza film i wydaje się być taki jak zawsze, ale ja dostrzegam zadumę w jego oczach, jakieś pełne obawy iskierki. Coś go dręczy, jakaś myśl, pytanie czekające na odpowiedź.

Boję się o cokolwiek go zapytać. Bo ja nigdy nie pytam, zawsze jestem egoistką troszczącą się tylko o swój tyłek.

- Co to za film? – Zagryzam delikatnie wargę, nie patrząc się na ekran, a na nieruchomy profil chłopaka.

Karl nie odrywa oczu od laptopa i mam wrażenie jakby celowo unikał ze mną kontaktu wzrokowego.

- Zakochani widzą słonie, kino islandzkie. Recenzje ma niezłe. Co prawda jest trochę inszy, ale może być spoko.

- Inszy, aha.

- Tak, inszy. Troszkę jak ty. No wiesz. – Kuzyn rzuca mi niepewne spojrzenie.

Zbywam jego komentarz milczeniem. Przenoszę wzrok na ekran i od niechcenia pogrążam się w życiu Daniela.

Insza, czyli taką właśnie widzą mnie ludzie. W sumie… dlaczego by nie? Zawsze na uboczu, stroniąca od wszystkich, schowana za warownym murem, insza. Tam, gdzie inni zabiegają o szczęście i wesele, ja spuszczam wzrok i chlapię się w krwi wypływającej z własnego serca. Bez słów i gestów, taka pusta. Jak dawno opuszczony dom z zarośniętym ogrodem.

W ogrodzie rosną jeżyny i maliny, kolczaste akacje. Może brakuje mi kolców? Może to właśnie one są kluczem? Może pomogą mi obronić się przed ludźmi?

- Skoro jestem insza – zaczynam bez odlepiania patrzałek od laptopa – to czy kupuję wtorkowe pączki tylko we wtorki?*

Geiger uśmiecha się pod nosem, czuję to. Jest zaskoczony moim małym żartem ukrytym pod lekką ironią.

- Nie lubisz pączków. – Mówi. – Ale na pewno uważasz, że wtorek jest wyjątkowy.

- Oczywiście, wtorki są zarąbiste.

- Iris – ton głosu Karla nagle zmienia się. Jest bardziej kruchy, okraszony niepewnością. – Pomyślałem sobie, że moglibyśmy gdzieś jutro wieczorem wyjść. Ale nie na spacer, tylko tak… do ludzi.

- Nie. – Krótko i stanowczo. Zdecydowanie żadnych ludzi, żadnych kontaktów z destrukcyjnymi siłami.

Chłopak wzdycha głęboko.

- Posłuchaj, nie możesz ciągle chować się przed światem, czas się otworzyć.

- Nie ma mowy.

- Mój kolega z drużyny niedawno przeprowadził się do Monachium i robi parapetówkę. Tylko kilka osób. Będzie fajnie, zobaczysz.

- Spieprzaj Geiger.

- Iris, do cholery, znowu to robisz! – Karl podnosi głos. Jest zły, widzę to w jego oczach. Odkłada na bok laptopa i lekko wykręca się w moją stronę.

- Znowu separujesz się od wszystkiego. Nie chcę, żebyś znowu stała się taka obojętna, żeby ci na niczym nie zależało, żebyś się zamykała. Przecież umiesz, ja to wiem. Jesteś silną dziewczynką. Iris, proszę.

Zamykam oczy i opieram się o ścianę. Nie płaczę, choć łzy są niebezpiecznie blisko. Oddycham równo, miarowo. I nienawidzę siebie, swojego strachu, słabości.

Muszę wyhodować sobie kolce.

- Przepraszam. – szepcze cicho Karl.

Obejmuję rękami kolana i kładę na nich głowę. Nie chcę się otwierać, ale potrzebuję nadal stwarzać pozory.

- Dobrze. – Mówię kilka minut później. – Pójdę tam z tobą.

Karl rzuca mi spojrzenie nie do przejrzenia. Ale nic nie mówi.

***

*nawiązanie do filmu Zakochani widzą słonie.

Także tego, jak tu żyć przez następne osiem miesiecy? :<
Ale sezon piękny. Z polską drużyną, z mistrzostwem Kamila, z 28 punktami Stefcia i z internetowo-fejsbukowym fenomenem Żyły.
Jest za czym tęsknić :'(