jeden: pustka

{hurts – miracle}

Miłości nie ma, jest pustka. Jest nienawiść, ludzka chęć dominacji, pokazania kto tu jest silniejszy. Prawdziwe uczucia schodzą na drugi plan, człowiek się nie liczy.

Bo człowieka można zniszczyć i nikogo nawet to nie obejdzie.

- Iris, porozmawiajmy. – Ciocia Petra siada na brzegu łóżka i delikatnie, jakby z obawą dotyka mojego ramienia.

Nie odzywam się, nie poruszam się ani o milimetr. Jestem trochę jakby obumarła. Pustka, wszędzie pustka i tylko pustka, nic więcej. Chcę umrzeć, ale nie mam odwagi.

- Proszę. – Ciocia wzdycha z rezygnacją. Wiem, że jest zirytowana swoją bezsilnością, ale mimo wszystko nie potrafię wstać i porozmawiać. Topię się w pustce, w czarnej dziurze. Walczę z wciąż powracającymi wspomnieniami.

Buduję mur.

Ciocia przykrywa mnie kocem i wychodzi z pokoju. Znowu zostaję sama, z tą różnicą, że już nie słyszę krzyków dobiegających za ściany, brzęku rozbitych butelek, głośnego trzaskania drzwiami. To już nie ten dom, nie te zimne mury, ściany z odpadając farbą. Już nie muszę się bać, ale – paradoksalnie – boję się jeszcze bardziej. Zwijam się w kłębek i z szeroko otwartymi oczami wpatruję się w ciemność.  Obserwuję kontury mebli słabo rysujące się w bladej poświacie księżyca, przyglądam się idealnie czystej podłodze. I myślę o tym, by nie myśleć. Bo myśli są równie wyniszczające, co strach.

Nie wiem, ile tak leżę, nie liczę dni. Wszystko jest mi obojętne i, choć wiem, że nie mogę tak dłużej żyć, nie wstaję z łóżka i nie próbuję uporać się z przeszłością. Chcę zapomnieć.

Chcę zniknąć, przestać istnieć.

Ciocia się martwi, coraz częściej do mnie zagląda i zalewając się łzami, błaga bym przestała wegetować. Ale ja uparcie zamykam oczy i gubię swoje człowieczeństwo.

Nie płaczę. Od pogrzebu mamy nie uroniłam ani jednej łzy.

Do czasu.

- Karl przyjedzie za dwa dni. Pamiętasz go jeszcze?

Słysząc imię swojego kuzyna nieznacznie się poruszam; moje funkcje życiowe nieco odżywają. Znikają podkrążone oczy mamy i szyderczy uśmiech Ralfa, ich miejsce zajmuje kochana twarz Karla, jego radosne oczy i niezdarne ciało. Widzę go, widzę jak razem gramy w Nintendo i jemy chrupki orzechowe. Razem oglądamy Power Rangersów, odbijamy piłką i tarzamy się w sianie. On tasuje karty Uno, a ja idę po colę. Na chwilę znowu jestem kilkuletnią, uśmiechniętą, niepopękaną dziewczynką sprzed „ery Ralfa”.

Przypominam sobie, że czasami, siedząc na parapecie ze słuchawkami w uszach i wpatrując się w tonący deszczu Stuttgart, tęskniłam za Karlem i jego przyjaźnią, żałowałam, że nasze drogi rozeszły się w tak beznadziejny sposób. Wyobrażałam sobie, że chłopak jest obok mnie, w moim małym, obskurnym pokoju i ratuje mnie przed toksyczną rodziną.

Ale on istniał jedynie w mojej wyobraźni, bo w rzeczywistości przestaliśmy się znać. Tak po prostu i bez większej przyczyny.

Geiger na chwilę zajmuje moje myśli i jest to przyjemna alternatywa. Pustka jest jakby mniejsza, ciepło bijące od radosnych wspomnień ogrzewa moje wychłodzone ciało.

I nagle Karl zjawia się w domu cioci, nieśmiało siadając na brzegu łóżka i w ciszy przyglądając się moim poplątanym, ciemnobrązowym, rozsypanym na poduszce włosom.

Trwamy ciszy, poruszeni swoją obecnością.

Powoli znowu zaczynam coś czuć.

- Iris. – szepcze cicho  blondyn; jego głos zmężniał przez te wszystkie lata.

Niepewnie podnoszę się i siadam obok niego, przyglądając się jego dawno niewidzianej twarzy. Karl Geiger, syn siostry mojego zmarłego w wypadku samochodowym ojca, którego nigdy nawet nie poznałam. Karl Geiger, niegdyś szczerbaty siedmiolatek z odstającymi uszami, teraz bardziej wyrosły, z osobliwą zadumą w czekoladowych, roześmianych oczach. Chłopak prawie stojący u progu dorosłości, wciąż z kochanym uśmiechem, już bez odstających uszów. Niegdyś jedna z najważniejszych osób w moim życiu.

- Jesteś – wychrypuję. Mam zaschnięte gardło i wysuszone usta, z trudem składam słowa. Tygodnie milczenia sprawiły, że zapomniałam jak to jest mówić, odzwyczaiłam się od słów. – Naprawdę tu jesteś.

Pierwszy raz od dwóch miesięcy pozwalam sobie na płacz. Łzy przynoszą mi ulgę, dziwną wolność. Geiger niezdarnie przygarnia mnie do siebie; z powrotem jestem jego młodszą siostrzyczką, której tak bardzo lubił dokuczać.

- Przepraszam, że mnie nie było. – Mówi z żalem, na co ja zamykam mocno oczy, walcząc z coraz bardziej napływającymi łzami.

- Ważne, że jesteś teraz.

Odsuwam się od niego i szybko podejmuję decyzję. Karl będzie jedyną osobą, przed którą częściowo się otworzę. Bo nadmiar smutku zaczyna mnie przerażać.

Ale czy mam prawo przygasić jego beztroski świat swoimi łzami?

Nie!

Odrywam wzrok od jego twarzy i lustruję kwiatka stojącego obok drzwi balkonowych. W uszach słyszę pijacki bełkot Ralfa, niemalże czuję jego cuchnący odór. Nieświadomie zaciskam pięści, zła na to, że on znowu wrócił, że znowu zaczął mnie przerażać. Boję się.

- Ten sukinsyn ją zabił. – Dławię się płaczem. Już nie ma pustki, a tym bardziej nie ma miłości. Jest tylko czysta, narastająca z każdą minutą nienawiść tak silna, że aż niszcząca wszystkie inne uczucia. Z przerażeniem odkrywam, że zaczynam przeobrażać się w niego, w Ralfa, że zaczynam nienawidzić wszystko i wszystkich. Włącznie z moją matką, która była na tyle głupia i wpatrzona w Schweigera, że wierzyła we wszystkie jego: „To był ostatni raz, kochanie. Obiecuję.”

Nienawiść dobrze nie smakuje.

- Iris, spokojnie. – Karl nie wie, co robić. Łapie mnie za rękę trochę spanikowany i spłoszony.

Przypominam sobie o nim, o jego obecności. Przestaję płakać, na chwilę usuwając z siebie nienawiść i Stuttgart. Teraz jest czas na Geigera i Monachium.

I rozpacz, która przytłacza.

- Przepraszam. – Szepczę, obejmując rękami kolana. Wycofuję się, chowam się w sobie, zamykam się. Już nie chcę mówić, nic nie zmienię płacząc. Świat nadal będzie tak samo beznadziejnie okrutny, a słabsi ludzie wciąż będą uginać się pod presją otoczenia.

- Chciałbym umieć ci pomóc. – Karl patrzy się przed siebie. Jest zgarbiony i przygaszony, obciążony moim smutkiem.

Geiger w ułamku sekundy wszystko zmienił, otworzył skrzynię z moimi zakurzonymi uczuciami, sprawił, że pustka się zmniejszyła. Przyszedł z odsieczą na skraju mojej wytrzymałości, w chwili, gdy już zaczęło mi brakować sił.

- Opowiedz mi o sobie. – proszę go cicho, z wahaniem.

Chłopak odwraca głowę i patrzy się na mnie zamyślonym wzrokiem. Po chwili uśmiecha się ulotnie i zmienia pozycję. Opierając swoje plecy o ścianę, zaczyna mówić. Opowiada o swojej dziewczynie – Ricie, o tym, jak się poznali i jak bardzo mu na niej zależy. Mówi o tym, że w skokach idzie mu coraz lepiej i o nikłej nadziei na wspólne zgrupowanie z kadrą A. Marzy by skakać z najlepszymi, by stawać na podium. Potem stwierdza, że tęsknił za mną, że odsunięcie się ode mnie to był jego życiowy błąd. I zaczyna wspominać. Z każdym jego słowem atmosfera staje się coraz bardziej lekka, a uśmiech Karla szerszy. Ja też się uśmiecham, zasłuchana w jego przyjemny głos, pogrążona we wspomnieniach. Przez chwilę jest dobrze.

Przez chwilę widzę, że za tym zakrętem kryje się prosta droga.

- Muszę iść. – Dwie i pół godziny później Geiger spogląda na mnie ze smutkiem. Nasze dłonie są splecione.

- Ale wrócisz? – pytam.

Karl kiwa twierdząco głową, przytulając mnie do siebie.

- Wrócę, obiecuję. Tym razem na pewno wrócę.

***

łącząc trzy święta w jedne życzenia: życzę Wam, kochane kobietki, wszystkiego co najskoczniejsze, by Krzysiu Miętus i Olek Zniszczoł przysparzali Wam wiele radości i w ogóle miłości :D

(btw. według wikipedii dzisiaj imieniny obchodzi Apoloniusz i jest wspomnienie Stefana z  Obazine.)