prolog: chcę

{clueso – gewinner}

- Nie musisz ciągle walczyć.

Jego palec na moim policzku, jego ciepły oddech tuż nad moim uchem, jego trzydzieści sześć i sześć stopni obok mnie. To za dużo, chcę uciec. Chcę przestać czuć dziki galop serca, nienaturalnie szybki puls. Nie chcę być od niego zależna, nie chcę być słaba.

Ale chcę być przy nim, chcę by mnie przytulił. Chcę, by mnie kochał, nie łamiąc mnie przy tym.

Chcę z powrotem umieć kochać.

- Możesz mi zaufać, Iris.

Odsuwam się od niego, nie panując nad łzami. Trzęsą mi się nogi, cała się trzęsę. Spadam.

- Nie umiem. – Mówię zdławionym głosem, znowu to robiąc, znowu się chroniąc, zamykając się, dystansując się.

Chcę się przed nim otworzyć, ofiarować mu swoje nagie, obdarte z osierdzia serce.

- Nie bój się. – Jego łagodne spojrzenie płoszy mnie jeszcze bardziej. Spuszczam wzrok i zagryzam wargę. Nie chcę widzieć tego czegoś w jego oczach, to jest za niebezpieczne.

Nie wiem, czego chcę.

- Iris. – Delikatnie przygarnia mnie do siebie; przylegam do niego, zachłannie chłonąc drobinki jego ciepła i uczuć. Dobrze mi tutaj, w jego ramionach. Bezpiecznie. Statecznie. Zadziwiająco przyjemnie.

- Pomóż mi. – Szepczę bardzo cicho, właściwie tylko poruszam wargami. Ale on słyszy. Obejmuje mnie mocniej, subtelnie gładząc moje plecy. Zaczynam mu ufać.

- Będzie dobrze, obiecuję.

***

opowiadanie o Freitagu, podejście drugie.
tak, kam, publikuj, choć masz tylko cztery rozdziały napisane-.-
i w ogóle Kamil Stoch Mistrzem Świata :')

kogoś informować? :)