dwanaście: jestem tutaj dla ciebie

{twodoor cinema club – wake up}

- Ten świat… On nadal tam jest, prawda?

Freitag mocniej otula mnie rękami, kładąc na moim ramieniu głowę. Jego spokojny oddech delikatnie pieści moją skórę.

- Jest. Ale nie musi być taki zły, wiesz?

- Więc co mam zrobić?

- Dać życiu jeszcze jedną szansę.

Przymykam oczy; moje wnętrze wybucha mixem kolorów, intensywne barwy pochłaniają ciemność.

- Postaram się.

- Wujostwo pewnie wariuje.

Zatrzymujemy się pod moja kamienicą, wciąż trzymając się za dłonie. Słońce przyjemnie otula nas swoimi promieniami, budząc uśpione nadzieje i znajdując zagubione marzenia. Powoli z rozsypanych fragmentów układam się w całość – może nie w idealną, pozbawioną skaz i blizn, ale w całość, która jest gotowa zacząć żyć.

- Właściwie to nie. – Richard uśmiecha się łobuzersko. – Gdy spałaś, zadzwoniłem do nich, by się nie martwili.

Przytulam się do niego. Tak po prostu.

- Dziękuję, że pomogłeś mi przetrwać tę noc.

- Jestem tutaj dla ciebie, pamiętaj. – Chłopak całuje mnie w czubek głowy, jednocześnie głaszcząc dłonią moje plecy. Czuję się jak dziewczyna, jak nastolatka, młoda osoba. Znika bagaż nieprzyjemnych doświadczeń, znikają echa okropnych uczuć. Młodość i radość nieśmiało wybijają się ponad warstwę żałoby i smutku.

Subtelnie, niczym skrzydłami motyla, całuję Freitaga w usta. Fajnie jest niczym się nie przejmować, po prostu być i wierzyć, ze życie ma też jaśniejsze oblicze.

- Czuję się dziwnie. W tym pozytywnym sensie.

Brunet śmieje się beztrosko, pieszczotliwym gestem odgarniając mi włosy z nad oczu.

- Jesteś wyjątkową dziewczyną, Iris Alsen.

W mieszkaniu zastaję przyjemną niespodziankę. Wujostwo pije kawę, przy stole obok nich siedzi jeszcze jedna osoba odwrócona do mnie tyłem. Od razu rozpoznaję jej kształt głowy i wyprostowane plecy. Uśmiecham się szeroko, czując się lekko jak jeszcze nigdy w życiu.

- Karl! – Krzyczę entuzjastycznie, niczym małe dziecko.

Kuzyn wstaje od stołu, jego twarz powoli jaśnieje.

Zaskakuję go i rzucam się mu na szyję.

- Tak się cieszę!

Geiger śmieje się.

- Wow, powinienem częściej wpadać bez zapowiedzi.

- Zdecydowanie.

- Przepraszam, że nie było mnie przy tobie wczoraj.

- Ważne, że jesteś teraz. – Łapię Karla za dłoń, rozkoszując się tym całkowicie nowym uczuciem wolności.

- Widzę, że nie było tak źle…? – Chłopak stara się jak najdelikatniej poruszać się w tym szklanym temacie. Jego troska o mnie jest ujmująca, naprawdę doceniam to, że Karl chce ochronić mnie przed wszelkim bólem.

- Och, daj spokój., - Przewracam oczami. – Było koszmarnie. Byłam przerażona, bliska obłędu. Ale udało mi się przetrwać.

- Więc ty i Freitag, co?

- Przestań.

- Iris…

- Otwieram się na ludzi, jak mówiłeś.

- Naprawdę się cieszę, zwłaszcza, że Richie jest chyba najodpowiedniejszym facetem dla ciebie. Jesteś zakochana?

Przystaję na chwilę i w skupieniu patrzę się na twarz Geigera. Marszczę brwi zaskoczona wyciągniętymi wnioskami, całą tą lekkością, jasnością widzenia, nasyconymi barwami. Kolejne nowe uczucie, kolejny powód do życia.

- chyba tak – odpowiadam z rozmysłem. – Czy to dobrze?

Blondyn marszczy czoło.

- Co masz na myśli?

- Miłość jest do bani. Moja mama zakochała się najpierw w moim ojcu, a potem w Ralfie i patrz jak to się skończyło. Miłość równa się cierpienie.

- A ciocia i wujek? Są ze sobą od piętnastu lat i są szczęśliwi. Oczywiście zdarzają się im kryzysy, ale chodzi o to, żeby z nich wspólnie wychodzić. Wiesz, Iris, w życiu trzeba czasami ryzykować.

- Może masz rację. – Podejmuję dalszą drogę, wciąż trzymając dłoń Karla. – A jaka jest twoja historia, Geiger?

- O co…

- Widzę, że coś jest nie tak.

- To nic.

- Posłuchaj, pozwól mi choć raz nie być egoistką, okay? Tyle razy mi pomogłeś, więc teraz ja chcę pomóc tobie.

Karl zagryza wargę.

- Pokłóciłem się z Ritą. Poważnie.

- Więc co tu robisz?- Pytam.

- Pełnię funkcję najlepszego przyjaciela.

- A przy okazji uciekasz od problemu.

- To nie tak.

- Karl, chodzi o to, żeby z kryzysów wychodzić wspólnie.

Skoczek uśmiecha się i mocno mnie do siebie przytula. Dobrze jest wreszcie nie bać się ludzi, bliskości innych, własnych uczuć, kruchości serca.

- Naprawdę cię kocham, młoda. – Geiger czochra moje włosy. – A co do Rity, staram się dać jej trochę przestrzeni, czasu na poukładanie sobie wszystkich spraw. Pogadamy, kiedy wrócę.

- A kiedy zamierzasz wrócić?

- Jutro wieczorem?

- Więc dzisiaj idziesz ze mną i z Richardem na pizzę.

- Jako przyzwoitka? – Geiger puszcza do mnie oczko.

- Nienawidzę cię, naprawdę.

*****

siedzę sobie, zastanawiam się, czy doda się rozdział, gram w pyramid solitaire, net mi zamula, nie mogę obejrzeć swoich seriali ;____;. i wyciągam wnioski, a jakże. powinnam być z siebie dumna, 5.1 i te sprawy, ale jedyne czego teraz chcę to uśmiechu, duuużo szczerego uśmiechu dzielonego z najlepszymi, najbliższymi i wiecie, tego wam życzę, życzę wam, aby takie właśnie były wasze wakacje - uśmiechnięte, spędzone z niesamowitymi ludźmi :)

bo zasługujecie na to, co najlepsze, robaczki kolorowe <3

jakieś pytania? ktoś? coś? -> ask.fm/smskak