dziewięć: rollercoaster

{adam lambert - stay (rihanna cover)}

Sen trwa chwilę dłużej niż przewidywał scenariusz. Ostrożnie wychodzę na zalaną słońcem ulicę i oddycham głęboko. W sercu spokój. Żadnych sztormów, strachów i ciemnych myśli. Tylko spokój i stabilność. Poczucie bezpieczeństwa. Głośny krzyk miasta nie rozdziera mojego scalonego jestestwa.
Richard zatrzymuje się obok mnie i posyła w moją stronę krzepiący uśmiech, niosący w sobie słodką obietnicę, zwykłe będzie dobrze, które tym razem nie jawi się jako banalny zwrot rodem z komedii romantycznych.
Obok Rita kłóci się z Karlem o wiek AngeliMerkel.
Zauważam progres, jeśli chodzi o moje pozytywne nastawienie; obraz, który się przede mną rozpościera jest szerszy niż wcześniej, tknięty czarodziejską różdżką. Widzę szansę dla siebie, swojej przyszłości.
Nadzieja.
Pierwszy raz w życiu mam nadzieję. Jeszcze wszystko może się ułożyć, jeszcze może być dobrze.
Jednocześnie jestem świadoma tego, że nadzieje mają to do siebie, że często zamieniają się w rozczarowania, a te z kolei są gorzkie i bolesne - są jednymi z najgorszych doświadczeń życiowych.
- Kiedy wraca wujostwo? - Pyta Karl.
Kieruję na niego wzrok i uśmiecham się szczerze.
- Jutro wieczorem. - Odpowiadam słodko. - A to znaczy, że mamy jeszcze czas zrobić sobie noc filmową z dużą ilością pizzy. Hawajskiej. Albo z tuńczykiem.
Kuzyn z uśmiechem klepie mnie w ramię.
- Cieszę się, że wracasz.

Mijają dni, a ze mną jest różnie. Pobyt na wsi wycisnął na mojej duszy trwałe znamię, które pomaga mi utrzymać się na powierzchni. Już nie chowam się w ciemnościach, usiłując wpędzić się w odrętwienie. Teraz uciekam w muzykę i książki, w fikcyjny świat, który tak bardzo różni się od mojego własnego.
Dużo gadam przez skype'a z Karlem, czasem też z Ritą. Od czasu do czasu wymieniam kilka sms-ów z Wellingerem. No i oczywiście mnóstwo czasu spędzam z Freitagiem, którego mam na co dzień tutaj, w Monachium. Jakby bojąc się intymnych rozmów, gadamy głównie o muzyce, wymieniamy się płytami i spostrzeżeniami dotyczącymi danego wykonawcy. Czasami tak dla odmiany,chodzimy po Marienplatz i zgadujemy jakie historie kryją się za twarzami mijających nas ludzi.
Bardzo powoli i mozolnie buduję siebie na nowo.
Strach, który nadal czai się gdzieś we mnie jest cichszy i mniej przerażający; coraz lepiej mi z sobą samą, skutecznie odcinam się od przeszłości.
- Popatrz, ten koleś na pewno jest seryjnym gwałcicielem uwielbiającym frytki z baru 'U Helgi'. - Richard niezbyt dyskretnie wskazuje palcem na krępego, nieco łysiejącego faceta dobiegającego czterdziestki, który siedzi na ławce i rozgląda się na boki. - Albo pedofilem. Tutaj niedaleko jest plac zabaw. - Skoczek marszczy czoło, pionowa bruzda dzieli jego brwi.
Uśmiecham się prawie wesoło.
- Jak dla mnie wygląda bardziej na faceta wciąż mieszkającego z rodzicami. Na pewno mama wybrała mu taki żółty krawat w kaczki.
- To są chyba kury.
- Jeszcze gorzej.
Richard śmieje się cicho, po czym przenosi wzrok na nową ofiarę.
Dwudziestoparoletnia blondynka w eleganckim żakiecie szybko przecina plac. Nie rozgląda się wokół, jej spojrzenie utkwione jest w jakimś niewidzialnym punkcie przed nią. Jej ruchy są nerwowe, wyraz twarzy udręczony. Tutaj skrywana historia musi być zdecydowanie mniej wesoła niż w przypadku Żółtego Krawata.
- Problemy w pracy. - Mówi bez przekonania Freitag.
- Straciła kogoś. Kogoś bardzo ważnego. I nie wie jak tego kogoś odzyskać. Przeszkadza jej duma. To śmieszne, że czasami sami siebie blokujemy, swoje życie i... szczęście. W każdym bądź razie ona tęskni i jest wściekła na  siebie.
Richard przeszywa mnie zagadkowym spojrzeniem, ale nic nie mówi. Pozwalamy ciszy zgubić echo tej  rozmowy, niepotrzebne są nam głębsze analizy. Bo wyciągnięte wnioski łatwo tak naturalnie porównać z własnym życiem, a ja i tak już wystarczająco odkryłam się przed Freitagiem. Nie jestem gotowa na następny krok.
Pod moją kamienicą skoczek uśmiecha się promiennie, jednak jego uśmiech nie obejmuje zamyślonych oczów.
- W przyszłym miesiącu w Backstage Club wystąpi Clueso, taki kameralny koncert. Musimy pójść.
- Koniecznie. - Odpowiadam, choć przeraża mnie perspektywa bycia cząstką jakiegokolwiek tłumu.
Żegnam się z chłopakiem, po czym wchodzę do mieszkania. W środku nikogo nie ma, kartka na lodówce informuje mnie, że wujostwo wybrało się w odwiedziny do jakieś znajomej, która kilka dni temu urodziła dziecko. Wyciągam z lodówki butelkę wody i idę do swojego pokoju. Mam zamiar trochę się pouczyć - przydałoby się skończyć tę szkołę z lepszymi ocenami.
Zaczyna mi zależeć - z jednej strony to cieszy, ale z drugiej przeraża. Nie wiem jak sobie poradzę w pełni funkcjonując w tym brutalnym świecie.
Siadam przy biurku i sięgam po podręcznik. Moja ręka zamiera w połowie drogi, po czym bezwiednie opada na blat. Wzrokiem lustruję kalendarz wiszący nad biurkiem. Maj. Trzydzieści jeden kratek. Jedna kratka, ta w przyszłym tygodniu, dokładnie zamalowana czarnym flamastrem.
To już rok, za kilka dni rocznica.
Przeszłość głośnym hukiem daje o sobie znać.
****

ilość komentarzy pod poprzednim rozdziałem rodzi jedno pytanie: czy jest sens kontynuować to opowiadanie, huh?